Waarom vul je het steeds in voor een ander?

Hoe er wordt gedacht over jou, jouw verhaal en jouw emoties?

Waarom maak je steeds weer die terugtrekkende beweging en neem je bij voorbaat al aan dat mensen niet het beste met je voor hebben?

Waar komt toch die lage eigenwaarde vandaan?

Dat gebrek aan zelfvertrouwen?

Dat negatieve zelfbeeld?

Jij bent toch zeker, net als ieder andereen uniek en bijzonder mens,

die er mag zijn

en hoort te groeien en bloeien?

Het viel haar waarachtig niet mee na 35 jaar zonder haar geliefde partner, haar beste maatje verder te gaan…

Hoe doe je dat? Als de bron van licht in je bestaan ineens niet meer naast je staat?

Als je steun en toeverlaat zomaar wegvalt en jou met de brokken, de scherven van je ruw verstoorde leven achterlaat? Nadat je alles wat je in je had gegeven hebt om het onmogelijke mogelijk te maken met je warme nabijheid en ultieme zorg.

Daar sta je dan… ineens helemaal alleen…. Na een verlies zo ingrijpend, dat het je levenslust, je evenwicht en je eetlust ontneemt.

en daarnaast met een rugzak van gebeurtenissen uit het verleden, die je maar geparkeerd hebt om je leven zo goed mogelijk te kunnen leven .. Een rugzak met een inhoud, die je dus nooit ‘aangekeken’ hebt, omdat het veiliger leek hem maar gesloten te houden.

Dit noemen ze dus een rouwproces.

Dat doffe gevoel, of liever gezegd, het gebrek aan gevoel. De slopende vermoeidheid, het gebrek aan levenslust. Soms ook het gevoel niet verder te willen leven en lichamelijke klachten, zoals vermoeidheid, hartkloppingen, spierpijn, slapeloosheid.

Hoe ga je daarmee om?

Ze wist het werkelijk niet, deze ontwikkelde vrouw, die zich altijd zo goed had weten te redden in het leven en die een probleem in het verleden altijd als een uitdaging zag. Haar glas was immers altijd halfvol!

Maar nu even niet.. Ze herkende zichzelf niet meer.. Viel helemaal stil.. Ze kon niet meer en wilde ook niet meer..

Het was haar huisarts die haar adviseerde aan de slag te gaan met haar verlies. Na enkele sessies al en vooral ook het gevoel in veilige, deskundige handen te zijn, ontstond er weer ruimte en beweging in haarzelf en konden emoties weer stromen.

Sessies, waarin de impact van hechting, het geleden verlies, eerdere verliesverhalen en trauma aan de orde komen en hoe we de kostprijs van verliezen soms doorgeven van de ene generatie op de andere. Sessies, die ons de kans bieden ook oude verliesverhalen alsnog te integreren in ons levensverhaal.

Heen en weer bewegen tussen verlies en herstel

Na een verlies is het belangrijk op evenwichtige wijze heen- en weer te bewegen tussen verlies- en herstel. Dit doe je door enerzijds stil te staan bij het verlies, afgewisseld met activiteiten, die gericht zijn op herstel, het-stukje bij beetje- weer oppakken van het dagelijks leven.

We kunnen dit ook wel vergelijken met het roeien in een bootje, dat alléén in balans blijft door beurtelings de rechter en de linker roeispaan naar je toe te halen. Doe je dat niet, dan raakt het bootje uit de koers.

Rouw

Rouw wordt ook wel de keerzijde van liefde genoemd. Als er geen rouw, geen verdriet zou zijn, zou er immers ook geen liefde zijn. Dan zou het leven kleurloos zijn, troosteloos en grauw. Vreugde en verdriet zijn immers beide onlosmakelijk verbonden met elkaar en met het leven.

De manier waarop we rouwen is uniek en persoonlijk, – zoals ook een vingerafdruk dat is- en wordt voor een stukje bepaald door ons karakter en daarnaast voor een belangrijk deel ook door de manier waarop we voor het verkrijgen van ondersteuning al dan niet uitreiken naar onze omgeving.

Onze manier van uitreiken, ons zelfvertrouwen, ons zelfbeeld, onze zekerheid, onze onzekerheid, de manier waarop we in het leven staan, ontstaat niet zomaar. Daaraan ligt onze wijze van hechting ten grondslag.

Hechting

Het is John Bowlby, die omstreeks 1958 de eerste publicaties doet over hechting. Dit na een langdurige studie over de wijze van menselijk contact, dat al vóór de geboorte en gedurende de eerste prille jaren van het leven van een kind een enorme impact heeft op de hechtingsstijl, die het ontwikkelt.
Een hulpeloos kind leert immers te reageren op zijn omgeving, en ontwikkelt instinctief een eigen strategie om aandacht te krijgen. Het reikt uit, in het vertrouwen dat er iemand is die deze uitreiking beantwoord.

‘Als ik huil, nadrukkelijk aanwezig ben, of mij juist rustig houdt, dan krijg ik wat ik nodig heb’.

Een beweging, die noodzakelijk is om te overleven. Zonder een reactie op die uitreiking, – in de vorm van eten, drinken of liefde – kan een kind immers niet overleven.

Wanneer deze hulpvraag echter regelmatig niet wordt beantwoord, stopt het kind met uitreiken en trekt het zich terug. Het reageert hierbij vanuit het onderbewuste gedeelte van het brein en deze ervaringen blijven in dit onderbewuste deel aanwezig.

Een kind waartegen gezegd wordt dat het niet goed is, neemt dit dan ook voetstoots aan en neemt deze overtuiging mee het verdere leven in.

Onze hechtingsstijl is bepalend voor hoe we in het leven staan.

Door allerlei factoren gaat er in de hechting nogal eens iets mis. Langdurig onderzoek verschafte hierin meer inzicht en leidde tot onderscheiding van de volgende vier hechtingsstijlen.

Onderzoek door het Nederlands Jeugd Instituut Hieruit blijkt dat tussen de 60 en 70 procent van alle gezonde, thuiswonende kinderen in de leeftijd van 1 tot 12 jaar, een veilige gehechtheidsrelatie heeft met hun ouders. 30 a 40% van de gezonde thuiswonende kinderen is dus onveilig gehecht. 

1. Veilige hechting

Er wordt op een goede en consequente manier ingespeeld op de behoefte van een kind. Het kind leert dat het op anderen kan rekenen als het nodig is. Het ontwikkelt het vermogen zich te binden en ook om afscheid te kunnen nemen. Het twijfelt niet aan zichzelf of aan anderen.

2. Angstig – obsessieve (angstig-ambivalente) hechtingstijl

Er is angst voor verlating en een behoefte aan intimiteit. Er is een positiever beeld van de ander dan van zichzelf. Daaronder ligt de belangrijke vraag of ze het wel waard zijn liefde te ontvangen. Oorzaak kan zijn dat de ouders, verzorgers overbezorgd, inconsequent, onvoorspelbaar of te vaak afwezig waren. Kinderen met deze hechtingsstijl vragen veel aandacht- klampen zich het liefst vast aan de ouder op zoek naar zekerheid en reageren sterk, (boos ontroostbaar) op een scheiding met de ouder.

3. Angstig-vermijdende hechtingsstijl

Er is angst voor verlating en vermijding van intimiteit.
Er wordt niet consequent ingespeeld op de behoefte van een kind. Ouders zijn niet gefocust op de behoeften van hun baby. Dit zie je bijvoorbeeld bij verwaarlozing, misbruik. De ouder, verzorger heeft het kind nodig voor zichzelf, om zijn behoeften te bevredigen. Het kind leert dat je niet op mensen kan rekenen als het iets nodig heeft. Het heeft een sterker ontwikkelde behoefte aan onafhankelijkheid. Gevoelens en intieme persoonlijke gedachten worden nauwelijks gedeeld. Het kind gaat emotioneel contact zoveel mogelijk uit de weg. Er is sprake van verlatingsangst.

4. Afwijzend-vermijdende (gedesoriënteerde, gedesorganiseerde) hechtingsstijl

Er is een lage verlatingsangst en een hoge vermijding van intimiteit. De ouder reageert niet adequaat op de behoefte van een kind en uitingen van gevoel worden zelfs bestraft. Er kan sprake zijn van lichamelijke en emotionele mishandeling. Het kind heeft zichzelf leren redden, het voelt zich zeker van zichzelf en heeft vaak een negatief beeld van de ander. Het verwacht dan ook weinig genegenheid of liefde van anderen.

 We herkennen allemaal wel iets bij onszelf

Als we terugkijken op onze baby- en kinderjaren herkennen we allemaal wel één van de hechtingsstijlen bij onszelf. Of een overlapping van deze stijlen.

We zijn immers allemaal mensen met tekorten, die ook in meer of mindere mate beschadigingen hebben opgelopen in het leven. Ook onze ouders hebben van hun hechtingsfiguren een en ander meegekregen en het aan ons doorgegeven. Of ze dat nu wilden of niet..

Het is fijn om hier inzicht in te hebben. De hechtingstheorie helpt ons onszelf beter te leren begrijpen.

Hechting en verlies

Hechting gaat over meer dan het aangaan van relaties. Via hechting ontwikkelen we onze identiteit, kunnen we onszelf ontplooien en vormen we een beeld van onszelf, de anderen en de wereld.

De kwaliteit van onze hechtingsrelatie is dan ook bepalend voor ons vermogen om emoties te reguleren en met stress om te gaan in perioden van tegenslag. Hechting is bepalend voor onze veerkracht.

Op het moment dat er sprake is van een rouwproces dat moeizaam verloopt of stagneert is het dan ook van belang om te kijken naar het hechtingspatroon, omdat daar aanwijzingen te vinden zijn te vinden waarom het maar niet lukt te leven met het verlies.

Verliezen doe je niet alleen door overlijden. Ook het verlies van gezondheid, echtscheiding, het verlies van een baan of een reorganisatie op het werk roepen in mindere of meerdere mate rouwreacties op. Ook de verbinding met jezelf kun je verliezen.

Wat kan het dan fijn zijn om met een deskundige je ervaringen te kunnen delen en nieuwe inzichten te verkrijgen, zodat je weer verder kunt en jezelf kunt accepteren zoals je bent.

Je bent immers goed zoals je bent.

Je kunt het dus achter je laten, dat negatieve zelfbeeld, die onzekerheid, die boosheid, die angst, dat perfectionisme, het stress-eten, het niet voor jezelf opkomen.

Omdat je gewoon goed bent zoals je bent.
Als je je hiervan bewust bent, ben je al een flinke stap op de goede weg.

Vervolgens kun je de belemmerende overtuigingen, die zich veelal in het onbewuste deel van je brein hebben gevormd, (en dus om een diepgaandere aanpak vragen als affirmaties en positief denken), omzetten in krachtige positieve overtuigingen die je dienen, in plaats van dat ze je belemmeren.

Ieder mens verdient het te groeien en bloeien
en het leven ten volle te leven.. Ook JIJ..

Je bent het waard!

Soms heb je daarbij wat hulp nodig.