Lieve Daniëlle, ik ben er trots op dat ik je moeder heb mogen zijn. Met die woorden eindigt het boek van Lilian Boudewijn uit Bergen op Zoom over haar dochter Daniëlle die op haar 22e overleed aan leukemie.

Het boek geeft uiting aan die trots en zorgt ervoor dat Daniëlles naam genoemd blijft worden. Want dat er niet meer over je kind gesproken wordt, zegt Lilian, is onacceptabel voor elke ouder die een kind verliest.

Het schrijven van het boek was een hulpmiddel in die zoektocht naar een nieuwe balans. “Ik ben vorig jaar begonnen met schrijven nadat werken onmogelijk was geworden. Jarenlang heb ik de pijn en het rouwen uitgesteld. Ik ben na Daniëlles overlijden heel veel gaan werken, reageerde eigenlijk zoals veel mannen doen: hard werken en denken dat verdriet dan vanzelf overgaat. Ik dacht dat ik alles onder controle had, maar dat was niet zo. Op zeker moment werd de druk te groot, ik kreeg last van concentratieverlies, paniekaanvallen. Op advies van de arbo-arts ben ik toen haar spullen op gaan ruimen, iets wat ik al die jaren niet aandurfde. Ik ging verdriet steeds uit de weg, keek er van een afstandje naar. Maar verdriet moet je aangaan.”

Lilian heeft het boek geschreven omdat ze de persoonlijkheid van haar kind wil laten voortleven. “Maar ik heb het ook voor mijn zoon Hans en zijn vriend Rob gedaan, zodat diens familie haar kan leren kennen. En voor andere ouders die een kind hebben verloren, zoals ik ook veel van anderen heb gelezen, Tonio van A.F.T. van der Heijden, Contrapunt van Anna Enquist. Maar ook boeken over bijna-doodervaringen. Ik geloof absoluut in een leven na de dood. Je kunt toch niet accepteren dat er nooit meer contact zal zijn met je kind?”

Bron: www.bndestem.nl, vrijdag 15 mei 2014